خلع ید به معنای قانونی به فرآیندی گفته می‌شود که طی آن شخصی که به طور غیرقانونی یا بدون مجوز در ملکی تصرف کرده است، از آن ملک بیرون رانده می‌شود. دعوای خلع ید معمولاً توسط مالک یا کسی که دارای حق قانونی در ملک است، مطرح می‌شود تا فرد متصرف (غاصب) را از ملک خارج کند.

شرایط و ارکان دعوای خلع ید:

مالکیت: یکی از مهم‌ترین شروط طرح دعوای خلع ید این است که خواهان باید ثابت کند مالکیت قانونی ملک مورد نظر را دارد. این مالکیت معمولاً با اسناد رسمی، مانند سند مالکیت یا حکم قطعی دادگاه، اثبات می‌شود.

تصرف غیرقانونی: در دعوای خلع ید، خواهان باید نشان دهد که متصرف بدون اجازه و به‌طور غیرقانونی در ملک او ساکن یا از آن استفاده می‌کند. این تصرف می‌تواند به شکل سکونت یا بهره‌برداری از زمین یا ساختمان باشد.

غاصبانه بودن تصرف: تصرف فرد باید بدون اجازه یا رضایت مالک باشد و به‌عنوان غصب تلقی شود.

مراحل دعوای خلع ید:

طرح دادخواست: مالک با تنظیم دادخواست و ارائه آن به دادگاه عمومی حقوقی، خواستار صدور حکم خلع ید متصرف می‌شود.

بررسی دادگاه: دادگاه با بررسی اسناد مالکیت و دلایل طرفین، به موضوع رسیدگی می‌کند. اگر مالکیت خواهان و غاصبانه بودن تصرف ثابت شود، دادگاه حکم به خلع ید صادر می‌کند.

اجرای حکم: پس از صدور حکم قطعی خلع ید، دادگاه دستور اجرای حکم را به اجرای احکام صادر می‌کند و متصرف ملزم به ترک ملک می‌شود. اگر متصرف ملک را ترک نکند، از طریق نیروی انتظامی یا مأموران دادگاه ملک تخلیه می‌شود.

تفاوت خلع ید با تخلیه ید و رفع تصرف عدوانی:

خلع ید زمانی مطرح می‌شود که فرد متصرف هیچ‌گونه حق قانونی برای تصرف ملک نداشته باشد.

تخلیه ید بیشتر در مورد قراردادهای اجاره و زمانی مطرح می‌شود که مستأجر پس از پایان قرارداد، ملک را تخلیه نکند.

رفع تصرف عدوانی به مواردی اشاره دارد که تصرف به زور و بدون رضایت مالک انجام شده است.

اگر با مسئله خلع ید در ملک خود مواجه هستید و نیاز به مشاوره و پیگیری حقوقی دارید، با وکلای ما تماس بگیرید تا از بهترین راهکارهای قانونی برای بازپس‌گیری ملک خود استفاده کنید.